Vest o iznenadnom odlasku našeg druga Đoleta sve nas je zatekla, ostavila bez reči, tog 14. oktobra 2010. godine. Svi smo ga poznavali, družili se sa njim, sedeli zajedno u radijskom studiju, na probama, predstavama i kafani, a gotovo niko od nas ne može da kaže da ga je u potpunosti razumeo.
Nosio je u sebi veliku tajnu, koju je samo povremeno, nekima od nas po malo odavao. Uvek je to uvijao u humor, začinjavao vicevima i pošalicama na svoj račun, pa nam je ostao do kraja tajanstven i nedokučiv. Ali, tako to obično biva sa svim posebno duhovitim i talentovanim ljudima, a naš Đole je bio takav.
Đole je rođen je 1965. u Obrenovcu. Njegov talenat za glumu i govorenje stihova otkrili su profesori Toma Slavković i Boga Stefanović. Još kao osnovac je bio je najbolji recitator Beograda jedne godine. Kao član MAT-a prvi put je igrao u predstavi “Solunci govore” 1983. godine, a posle su se nizale uloge: Milutin u “Banjskom letu” (1996.), Jeremija u “Jevropskoj sapunici” (2006.) i Mile u “Čudu u Šarganu” (2010.). U više od 300 izvođenja dečjih i novogodišnjih predstava zabavljao je najmlađe Obrenovčane u predstavama “Pustolovina zmaja Ognjena”, “Deda Mraz na divljem zapadu”, “Deda Mraz u nepoznatom carstvu”. Sam je napisao tekstove i režirao predstave za decu “Boda Tajson” i “Slavko prljavko i Rista što blista”. Bio je član Indeksovog radio pozorišta. Kao voditelj radio je na Radiju Obrenovac, Mag i ROM. Više puta je nagrađen za radio reklame na festivalu FLOPS. Sa Poetskim teatrom nastupao u recitalima “Pamtite me po pjesmama mojim”, “Šaputanje vina” i “Obrenovačke rime”, kao i u predstavi “Obrenovačke priče”.
U više navrata izvodio je svoj kabare “Remote kontrol”. Bio je angažovan i kao urednik dečjeg programa na kovinskoj televiziji “Fan”.
Svi pozorišni i poetski programi koji su pripremani, bez njegovog učešća se nisu mogli ni zamisliti. Svojim idejama i umetničkim kreacijama davao je svoj prepoznatljiv pečat. Na svim nastupima njegov talenat je bio prvi primećen i ocenjen kao jedinstven.
Na sceni smo ga zadnji put gledali septembra 2010. godine. Govorio je stihove Duška Trifunovića, u Domu kulture. Poklonio se publici tada poslednji put, dobio poslednji aplauz. Planirane programe u kojima je trebalo da učestvuje, morali smo da uradimo bez njega. I za njega. A on će nas sa nekog rajskog balkona gledati sa osmehom i podići svoj crni šešir u znak pozdrava.
Ivana Janošević
